Wachten als nationale sport

Veel te vroeg word ik wakker van de wekker. Ik zet de wekker uit en wil me nog een keertje omdraaien tot ik langzaamaan bij zinnen begin te komen en doorkrijg dat ik daar vandaag helemaal geen tijd voor heb. Snel spring ik uit mijn bed, kleed me aan, eet gauw een boterham op en ren de deur uit om op tijd op Schiphol te zijn. Ik check in, geef mijn bagage af en binnen een kwartiertje is dat alles achter de rug. Nog anderhalf uur te gaan, meer dan genoeg tijd om eens uit te leggen waarom ik vandaag zo vroeg op moest staan.

Komende week zal in Kiev de ministersraad vergadering van de Raad van Europa plaats vinden. De Raad van Europa is een samenwerkingsverband dat uit 47 landen bestaat, 20 meer dus dan het aantal lidstaten van de Europese Unie. De Raad van Europa houdt zich voornamelijk bezig met onderwerpen als mensenrechten, democratie, gelijke kansen voor iedereen en diversiteit. Eens in de paar jaar komen alle ministers van jeugd bij elkaar om het over deze onderwerpen te hebben. Deze keer vindt deze vergadering plaats in Kiev, de hoofdstad van Oekraïne. Maar, behalve de ministers van jeugd is het ook bedoeling dat het land een jongere meestuurt en voordat de ministersvergadering begint, zal er dan ook een Youth Event plaats vinden waar al die jongeren aan deel nemen.

Inmiddels is die anderhalf uur verstreken en gebruik ik de drie uur durende vliegreis om zowel mijn slaap- als leesachterstand weer enigszins bij te werken. Eenmaal op de luchthaven van Kiev aangekomen, verbaast het me dat er zoveel mensen zijn. Eigenlijk is die hoeveelheid niet eens zo opzienbarend, maar wel het feit dat ze al die mensen in een te kleine bus proberen te proppen...

Vervolgens kom ik bij de paspoortcontrole aan. Waar ik in Nederland binnen twintig minuten het hele proces achter de rug had, duurt het hier ruim anderhalf uur! Toen ik gedacht had eindelijk alle vertraging gehad te hebben, moest ik ook nog een uur op de bus wachten. Want, de chauffeur had halverwege de rit honger gekregen en besloten had dat hij wel een lunchpauze verdiende. De Oekraïners zien dit alles stoïcijns aan. En, ook hier blijft het niet bij. Het duurt driekwartier om een kamersleutel te bemachtigen, bijna anderhalf uur om naar het restaurant te vertrekken en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Zijn de Oekraïners nu gewoon veel relaxter dan wij Nederlanders of is er een andere reden te bedenken voor dit cultuurverschil? Het vormt in ieder geval een goed voorbeeld voor de discussie van morgen over culturele diversiteit en de interculturele dialoog.