We vallen nogal uit de toon

**Rogier is op een congres waar jongeren uit de hele EU ideeën voor een beter Europa bedenken**

We vallen nogal uit de toon. Op z'n zachtst gezegd. Allemaal opgefluft in onze nette pakken en jurken. Ik ben op Rhodos, en straks wordt ons congres officieel geopend. En ja, dit is Rhodos, daar kun je niet in spijkerbroek of minirok of slippers iets officieels doen. Maar ja, dit is ook Rhodos. Elke paar minuten spuugt een vakantiecharter grote bleke groepen mensen uit kikkerlandjes uit, die zich daarna een of meer weken opsluiten in een all-inclusive resort. Daar zitten wij ook. 2 zwembaden, 4 bars en smakeloos vreten.

We vallen dus nogal uit de toon. De gemiddelde bloot- en dikbuikige toerist, van wie de gemiddelde geen enkele reden heeft om tegen de eveneens gemiddeld verveeld kauwende partner ertegenover te praten, of zelfs maar te glimlachen, kijkt ons aan alsof we van een andere planeet komen. Voor hen een welkome afleiding in de georganiseerde verveling.

We vallen nogal uit de toon. We zijn in het paradijs op aarde, en we gaan het hebben over 'waves of democracy': werkgroepjes en een saaie resolutie maken over de EU (al geeft wel iedereen toe dat zonnig 27 graden ook wel een overweging was om deel te nemen). Vraag de gemiddelde gast wat die over de EU denkt... Het gemiddelde antwoord zal 'wass?', 'høh?' of 'wablief?' zijn.

Ik val nogal uit de toon. «Kevin, je hep je actionmenne late legge,» schalt het over het zwembad. Ik verbaas me over mijn eigen landgenoten. Natuurlijk ken ik ze van televisie, maar hier, op de zuidelijke grens van de EU kom ik ze in het echt tegen.

Natuurlijk doe ik de werkgroep over participatie. Het is mijn stokpaardje. Ik maak me er druk om dat de mensen die meepraten over de EU altijd dezelfden zijn: zij die al de EU in hun hartje hebben, zij die toch al wel mee kunnen praten. De mensen die politiek leuk vinden.

Wij vallen nogal uit de boot. Wij voldoen aan het plaatje hierboven. We zitten rondom het zwembad en zowaar komt de discussie echt los. Er wordt bijna geschreeuwd over wat gewone mensen die niet van politiek houden, mensen die gewone hobby’s hebben, wat die mensen wel en niet intereseert aan de EU. Ik merk dat wat badgasten mee zitten te luisteren. Te luisteren hoe wij praten hoe we mensen aan boord kunnen krijgen.

Zullen we vragen wat ze ervan vinden? Zij zijn immers de echte doelgroep. Zij zijn nog niet vervuild met EU jargon. Zij ervaren wellicht echt de kloof met de politiek. Maar ja, ja gaat mensen die het hele jaar hard werken om lekker op vakantie te kunnen toch niet lopen vervelen met onzinnig geneuzel over de Europese Unie?