Ik laat me liever uit het veld slaan dan sturen

Rogier en Christel waren van 15 tot en met 17 september op het jeugdevenement in Portugal. Elk half jaar is een ander land voorzitter van de EU, en die organiseert dan een groot congres voor jongerenorganisaties, tegelijk met een congres voor jeugdambtenaren uit de lidstaten. Deel 1 van 3

En ik had het me nog zo stellig voorgenomen. Ik ben hier voor de zon. En voor de mojitho's in de drukke straatjes van Lissabon. Ik zou hier komen om een beetje te netwerken, tussen de bedrijven door dingen afstemmen, peilen en bedenken met mijn Europese vrienden. Maar ik zou me absoluut niet druk maken over de inhoud. Het halfjaarlijkse jeugdevenement van de Europese Unie is immers een halfjaarlijkse teleurstelling. Bla bla bla, speech speech speech en een wollige resolutie over alles behalve concrete dingen.

En toch zit ik te trillen op mijn stoel, voel ik de woede, de frustratie door mijn zenuwstelsel gieren. De reden is een opmerking van de aller saaiste 'vergadertijger in spe' als antwoord op mijn voorstellen die er toe moeten leiden dat dit soort evenementen niet alleen is weggelegd voor jongeren die zo graag politicusje spelen. «Het is onzin om voor jongeren discussies over beleid in eenvoudiger taal te doen, onzin om andere methoden te gebruiken dan gewoonlijk.» Ongelofelijk. Er is zeker een groep jongeren die dat kan, en die moeten de kans krijgen om tot in detail mee te praten. Maar de meeste jongeren hebben gelukkig andere hobby‘s. Die kennen de details en het jargon niet. Maar dat wil niet zeggen dat ze geen mening hebben. Dat ze niet prima in staat zijn aan te geven wat ze willen en hopen. Dat zijn de vele jongeren die het gevoel hebben dat de politiek niet naar hen luistert, niet praat over wat hen bezig houdt. Dat zijn de jongeren die niet uit zich zelf de weg naar de beleidsmakers weten te vinden. Om hen mee te laten praten, moet je naar ze toe. In hun taal, hun omgeving en over wat zij belangrijk vinden.

Ik vertel het verhaal aan de twee ambtenaren van het Nederlandse ministerie van minister Rouvoet. Ze zijn het helemaal met me eens. Zelf zouden ze ook veel liever veel minder formeel werken, minder speeches en meer direct contact met hun collegea uit andere landen en jongeren om meer idee te krijgen wat er leeft. En ook in Nederland hebben ze veel plannen om direct met jongeren te praten, over wat die belangrijk vinden.

Maar ik heb dan ook makkelijk praten. In Nederland gaan dingen gewoon een stuk ontspannender. In veel landen is het ondenkbaar dat een minister jumpstylende jongeren serieus neemt. Of dat een informeel dineetje zonder speeches geregeld kan worden. Vond ik dit maar een stijf gebeuren met veel bla bla, voor o.a. mijn Portugese collegea was dit revolutionair en gedurft.

We moeten ons niet rijk rekenen. In veel van de ons omringende landen is het jeugdbeleid veel beter. Zo gaan we in Nederland nog te veel uit van de problemen van jongeren in plaats van de kansen en krijgen Jeugdraden in andere landen veel meer middelen en mogelijkheden om jongeren te bereiken. Maar wel lopen we in Nederland voorop in modern denken over jongeren betrekken bij de politiek.

«als je deze methode zo klote vind, waarom ga je dan niet weg en laat je iemand komen die er wel in gelooft?», vraagt iemand. Dan barst ook de Schotse deelnemer: «Ik laat me niet wegsturen. Dan is er hier alleen nog maar plaats voor jongeren die niets willen veranderen aan hoe de politiek werkt. En blijft alles zo als het is. Ik blijf. Totdat alle jongeren het gevoel hebben dat ze mogen mee praten.»

Ergens ben ik blij dat ik zo emotioneel ben. Het is makkelijk afgestompt te raken, en óf net zo worden als de saaie jongeren óf weg te lopen. Maar nu weet ik het weer. Ik blijf ook.